ترکیه باید کاری کند که آوارگان فراری از سوریه بتوانند در یک چهارچوب قانونی به قلمروهای امن ترکیه و حفاظت بین المللی دسترسی پیدا کنند. اما تمام هزینه نباید بر دوش این کشور باشد. ترکیه ای ها به نمایندگی از جامعه ی بزرگ بین المللی، پذیرای سوری ها بوده اند و این جامعه باید بیشتر مسئولیت این بار سنگین رو به رشد را بر عهده بگیرد. هزینه های سرسام آور ساخت و تامین سرپناه باعث شده است که بسیاری از پناهندگان تازه وارد در بیرون از اردوگاهها به سر برند: آمار رسمی این آوارگان چیزی در حدود 500هزار نفر است اما در واقعیت، دوبرابر این جمعیت در چنین وضعیتی به سر می برند. سیل آواره ها، به زیر ساختهای محلی فشار زیادی وارد می آوردو تنش های اجتماعی فراوانی به همراه دارد. از آنجاییکه منابع و قدرت تحمل دچار افت می شوند، و حوادث امنیتی چندین برابر، دروازه های سیاست ترکیه محدودیتهایی را اعمال می کند. اگرچه، حتی با وجود کنترل سختگیرانه تر در مرزها، سوری ها همچنان وارد این کشور می شوند و اغلب هم غیر قانونی.

آنکارا نیازمند راهکار جامعی برای تامین سرپناه و مکان زندگی است، از جمله اینکه به آوارگان این حق انتخاب را بدهد که وارد جامعه ی ترکیه بشوند و از طریق شغل، دسترسی به مراقبتهای اجتماعی، آموزش زبان و تحصیلات، با مردم ترکیه بیامیزند. این مسئله، اول نیازمند چهارچوب قانونی جامع تری است که قانون آوریل 2013 درباره ی خارجی ها و مهاجران، را گسترش دهد. خیرین می توانند از نظر لجستیکی و مالی کمک بزرگی باشند و متخصصانی را در اختیار ترکیه قرار داده و منابع مالی بیشتری را برای برنامه های خانه سازی که از سوی هر دو طرف مورد توافق است، برای سوری های ساکن ترکیه فراهم کنند.

ترکیه از سال 2012 مهمترین خط رابط شمال سوریه محسوب می شود و بسیاری از کشورها و سازمانهای محلی کمکهای حیاتی خود را به دست حداقل 100 هزار سوری می رسانند و همه ی این ها از طریق منطقه امن انسانی ترکیه حاصل می شود. این رویه باید در کاملترین شکل خود ادامه پیدا کند و سازمانهای بین المللی باید کمکهای بشردوستانه ی بیشتری را بفرستند. از نقطه نظر ترکیه، مراقبت از آوارگان درون سوریه می تواند جلوی هجوم سیل مهاجران را بگیرد. اما برنامه های مطرح شده برای برطرف کردن این نیازها درون اردوگاهها در آینده ی نزدیک، تحت الشعاع خطرات موجود هم برای سوری ها و هم برای کمک رسانان قرار خواهد گرفت، زیرا محیط آنجا هر روز بیشتر از قبل ثبات خود را از دست می دهد و هر لحظه آماده انفجار است. همانطور که تیم بحران در آوریل سال 2013 اعلام کرد، بهترین گزینه، پیدا کردن راهی است برای خروج همه ی غیر نظامیانی که می خواهند کشور از هم پاشیده شان را ترک کنند.  

ترکیه شاید از دیگر همسایه های سوریه بزرگتر، قدرتمند تر و ثروتمند تر باشد، اما در هر حال باید از حمایت های لازم برخوردار باشد تا بتواند مرزهای خود را به روی آوارگان بگشاید. در یک سال و نیم گذشته، آنکارا از هرگونه کمک بین المللی استقبال کرده وازNGO ها و گروههای بشر دوستانه ی بین المللی بیشتری ثبت نام به عمل آورده تا بتوانند در این بحران همراه ترکیه باشند. با این وجود،  ترس مداوم از حضور خارجی ها و موانع اداری و سازمانی (بروکراتیک)  همچنان مانع آن هستند تا ترکیه از منابع بین المللی در دسترس بهره ی کامل ببرد. گروههای سوم، تنها چیزی در حدود یک دهم همه ی آنچه را که برای کمک در این شرایط بحرانی مورد استفاده قرار گرفته است تقبل کرده اند. (تنها در یک دهم کمکها مشارکت داشته اند). خیرین دیگر نباید تسلیم دستور اولیه آنکارا مبنی بر عدم پذیرش هرگونه کمک خارجی شوند، و یا نباید به دلیل اینکه ترکیه خیلی بهتر و موثرتر از اردن و لبنان موقعیت را در دست گرفته و کنترل می کند، از کمک به این کشور سرباز زنند.

در حالیکه، ترکیه مناقشات فرقه ای داخلی اش را با موفقیت کنترل کرده است، سیاستهایش در قبال سوریه در داخل اصلا با اقبال عمومی روبرو نشده است. حتی جمعیت کرد و علوی نیز با این سیاستها موافق نبوده اند. حزب توسعه و عدالت  AKP) ) حاکم بر دولت که از دولتهای غربی سرخورده و نا امید شده است زیرا آنها به تعهدهای خود مبنی بر همکاریها و حمایتهای بیشتر عمل نکردند، در طول سال گذشته درصدد آن برآمده است تا سیاستهای خارجی خود را بازنگری کند. نوع روایت و عبارتهای دولت ترکیه حالا جهت دیگری به خود گرفته است و دولت، علاوه بر رژیم اسد و عوامل آن، عناصر جهادی نیروهای نظامی مخالف را نیز در لیست تهدیدهای بالقوه ای قرار داده است که امنیت ترکیه را به خطر انداخته اند. ترکیه در سال 2013 سیاست پیشین خود را که مخالف دخالت حزب اتحادیه ی دموکراتیک کردهای سوریه  ((PYD   بود، کاملا برعکس کرد. این حزب با شورشیان حزب کارگر کردستان (PKK) ارتباط دارد. در مارس 2014 ترکیه به نیروهای کمک سازمان ملل اجازه ورود به مناطق تحت کنترل PYD داد که در همین زمان بود که سوریه نیز سرانجام یکی از مرزهایش را برای دریافت کمک های بشر دوستانه به روی نیروهای سازمان ملل گشود. در حالت کلی تر، ترکیه خواهان آن است که جلوی آشوبهای نظامی بیشتر را بگیرد، اما درگیری های خشونت آمیز مرزی و نزاع های هوایی گاه و بیگاه با نیروهای دولت سوریه، خطر افزایش شدید اختلافات را در پی دارد. حتی با این وجود، بعید است ترکیه بخواهد دخالتهای نظامی گسترده ای را بدون حمایت وحکم بین المللی صورت بدهد.